Anladım , bu dünya bir varmış bir yokmuş...

   Ne arkadaşımdı , ne sevgilim nede  akrabam... Onun la sadece karşıdan karşıya geçerken bir kez göz göze gelmiştik ,yüzünde çok tatlı bir tebessüm vardı  ve çok güzel bir kızdı ama sadece üç saniye bir birimize baktık , anlaşılan acelesi vardı. Sonra ben yoluma o yoluna devam etti. Ama yürürken hala onun yüzü gözümün önündeydi. Çok değil yirmi - yirmi beş metre yürüdükten sonra acı bir fren sesi duydum , fren sesi sanki çığlık gibiydi yüreğim cız etti arkamı göndüm , insanlar bir arabanın önüne doğru koşuyorlardı . Birine araba çarptığını tahmin etmiştim , bende hızlı adımlarla oraya gittim kalabalığın arasından sıyrıldım ve gördüğüm karşısında tüylerim diken diken olmuştu , dona kalmıştım kilitlenmiştim adeta nasıl olurdu böyle bir şey az önceki kız değil miydi bu , evet hani o yüzündeki tatlı tebessüm olan . Arabanın altında kalmış ağzından kanlar boşalıyordu , bense sadece donmuş bekliyordum. Arabanın lastiği arasından kızı çıkarmaya çalışıyorlardı , bazılar ambulans arıyordu , bazıları ağlıyor, bazıları kalbini dinliyor , nabzını kontrol ediyordu . Sonunda arabanın altından çıkardılar. Öylece uzanıyordu yerde yüzündeki tatlı tebessüm gitmişti çoktan sanki ağlaycakta ağlayamıyormuş gibi bir ifadesi vardı aman Allah ım ağzından boşalan kanlar bütün yola saçılmıştı hala Ambulans bekliyorduk kızın kalbini dinleyenlerden biri öldü galiba değince kalabalıktan ahh , vah , diye sesler gelmeye başladı o an göz yaşlarımı tutamadım . O sırada ambulansın acı sireni  duyuldu ambulanstan inen sağlık ekipleri olay yerindeki bir kaç müdahaleden sonra yapacak hiç bir şeyin olmadığını kızın öldüğünü söyleyince içimden bağırmak haykırmak geldi   . Sonra kızın çantasından cep telefonunu buldular , ailesine haber vermek için numara arıyorlardı , nasıl böyle bir şeyi söyleyebilir insan , nasıl diyebilir kızınız öldü ...! Az önce çok değil ! Yaşıyordu , acelesi vardı hızlı yürüyordu ! Şimdi herkes çaresizce bekliyor üzülüyordu...Ve işte o gün anlamıştım anlamıştım anlamıştım ! Bu dünya bir varmış bir yokmuş...


Yazan: Ümit Kantemür